Przez dziesięciolecia brytyjska siedmioletnia Jo Cameron była przedmiotem badań lekarskich, ponieważ najwyraźniej jest odporna na ból i strach, a skaleczenia i oparzenia, których często doznaje, goją się szybciej niż przeciętnie. Ta tajemnica mogła wreszcie zostać rozwiązana po dziesięcioleciach badań nad konopiami indyjskimi prowadzonych przez lekarzy do mało prawdopodobnego źródła: jej układu endokannabinoidowego. Pani Cameron ma niewielką mutację skutkującą „znacznie podwyższonym” stężeniem anandamidu, który według lekarzy jest odpowiedzialny za życie bez bólu i strachu.
Anandamid, znany również jako „cząsteczka błogości”, jest endokannabinoidem i neuroprzekaźnikiem wytwarzanym przez organizm. Kiedy łączy się z receptorami białkowymi w komórkach, wyzwala reakcje fizjologiczne w celu zmniejszenia stanu zapalnego, złagodzenia stresu i nie tylko. Z tego powodu wywodzi swoją nazwę od sanskryckiej anandy, co oznacza „radość” lub „błogość”. Jego odkrycie w 1992 roku było momentem lądowania na Księżycu, który potwierdził lata badań, często prowadzonych na marginesie społeczności naukowej i pod przymusem politycznym i finansowym.
Badania i odkrycie anandamidu
Federalne ograniczenia i kary za posiadanie konopi indyjskich pojawiły się w 1937 r. i rosły przez następne dwie dekady, zanim ich kulminacją była ustawa o substancjach kontrolowanych z 1970 r., podpisana przez Richarda Nixona, która oświadczyła, że konopie indyjskie „nie mają obecnie akceptowanego zastosowania medycznego i mają wysoki potencjał do nadużyć.” To zdanie rządu federalnego w dużej mierze zatrzasnęło drzwi dla dalszych badań nad konopiami indyjskimi, oczerniając konopie w stopniu, z którego wciąż dochodzimy do siebie.
Na szczęście badania kontynuowano w innych krajach, przenosząc nas do krajobrazu takiego, jaki widzimy teraz. I chociaż nasza wiedza na temat układu endokannabinoidowego nie jest jeszcze kompletna, odkrycie anandamidu jest zwycięstwem byłych badaczy i stanowi podstawę dla przyszłości terapii kannabinoidowej.
THC, psychoaktywny związek w marihuanie, został odkryty w 1940 roku przez amerykańskiego chemika Rogera Adamsa i został po raz pierwszy wyizolowany przez izraelskiego chemika dr Raphaela Mechoulama w 1964 roku. Wiedzieliśmy, że THC wchodzi w interakcję z ciałem i widzieliśmy efekty, ale nie mogliśmy powiedzieć, gdzie jest podłączony. Dopiero w 1988 roku dr WA Devane i jego zespół zaobserwowali pierwszy receptor kannabinoidowy w mózgu szczurów.
Odkrycie fizycznego systemu zaprojektowanego do komunikacji z kannabinoidami wysłało tysiąc przysłowiowych statków do nowego świata. Naukowcy wiedzieli, że ewolucja nie utrzymałaby systemu przez tysiące lat, gdyby nie była regularnie wykorzystywana.
Jedynym logicznym wnioskiem było to, że nasze ciała stworzyły własne związki podobne do konopi indyjskich, aby uruchomić te same receptory.
Poszukiwania przypuszczalnego układu endokannabinoidowego odniosły nieoczekiwany sukces w 1990 roku, kiedy dr Lisa Matsudo i jej współpracownicy sklonowali nadrodzinę receptorów komórkowych (receptory komórkowe o podobnym, ale nie identycznym kształcie). W końcu dr Matsudo zastanawiał się, czy wiązałoby się to z kannabinoidami. Zrobili to, a dr Matsudo i jej zespół z powodzeniem sklonowali receptor CB.
Wreszcie, 24 marca 1992 r., Lumír Hanuš, współpracując z dr Devane i w połączeniu z dr Mechoulum, odkrył anandamid, a wraz z nim dowód na to, że organizm stworzył własne związki kannabinoidowe.
Jak anandamid działa na ciało?
Anandamid wiąże się z receptorami CB, aby łagodzić ból i stany zapalne oraz łagodzić lęk. Wiele jego efektów jest podobnych do efektów THC, częściowo dlatego, że mają bardzo podobną strukturę chemiczną.
W rzeczywistości legendarny „haj biegacza” może w rzeczywistości być produktem układu endokannabinoidowego. Przez lata naszym najlepszym przypuszczeniem co do euforycznych odczuć wynikających z ćwiczeń był przypływ endorfin, które są peptydami, które wiążą się z tymi samymi receptorami co opioidy, aby stłumić uczucie bólu. Jednak ulga w niepokoju i podwyższony nastrój, które towarzyszą świetnemu treningowi, wydają się wynikać ze zwiększonego poziomu anandamidu, który jest również wynikiem ćwiczeń. Istnieją nawet dowody na to, że przeciwdepresyjne i przeciwlękowe działanie anandamidu może być wynikiem neurogenezy – wzrostu nowej tkanki mózgowej.
Anandamid zwykle ma krótkie życie w organizmie, ponieważ jest rozkładany przez enzym hydrolazę amidu kwasu tłuszczowego (FAAH) – chyba że tak nie jest.
Pamiętasz Jo Cameron, która utrzymuje podwyższony poziom anandamidu we krwi? Odpowiedzialna mutacja znajduje się w jej enzymach FAAH, które nie rozkładają anandamidu w normalnym tempie.
Jedno badanie z 2015 roku, hamujące enzymy FAAH u szczurów, potwierdza tę teorię, ponieważ szczury wykazały mniejszy strach i zmniejszenie „zachowań przypominających lęk”. Nie powinno więc dziwić, że inhibitory FAAH, podnoszące stężenie anandamidu we krwi, stały się nową granicą w leczeniu bólu i stanów zapalnych. I nie musimy daleko szukać rozwiązania:
CBD wydaje się tłumić aktywność FAAH i „hamuje degradację anandamidu endokannabinoidowego”.
Dodatkowe badania i przyszłość anandamidu
W 1998 r. odkryto, że anandamid jest „silnym i selektywnym inhibitorem proliferacji komórek HBC (ludzkiego raka piersi)”.
Wydaje się również, że odgrywa rolę w ciąży, pomagając zarodkom osiedlić się w ścianie macicy – choć nie oznacza to, że konopie indyjskie pomagają w ciąży. W rzeczywistości budzi to dalsze obawy, że modulacja kannabinoidów może zakłócać ciążę.
Ponadto stwierdzono, że dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu (ASD) mają „znacznie niższe” stężenia anandamidu, co daje naukowcom więcej wskazówek na temat pochodzenia autyzmu.
Podsumowanie
Wkrótce po odkryciu anandamidu pojawił się 2-arachidonoiloglicerol (2-AG), inny znaczący endokannabinoid, do którego nieuchronnie dołączą inni w miarę kontynuowania badań nad ECS. Ale anandamid, cząsteczka szczęścia, zajmie miejsce w historii konopi jako paląca broń ECS.
